Halloween Special in Latin #4 — The Rider

Introduction to Latinitium’s yearly Halloween Special – Eques

Last Hal­loween we vis­it­ed the rich well of Ger­man folk­tales telling a scary sto­ry from the broth­ers Grimm.

This year we will stay in Swe­den and tell you a sto­ry, not a folk­tale, a fairy tale or a children’s sto­ry, but a real ghost story.

What do you mean by “real”, you might ask?

Well.

The sto­ry you’re about to hear took place in 1632 and had its begin­ning on the 6th of Novem­ber, the day the Swedish king – the lion of the North – Gus­tavus Adol­phus was killed in bat­tle of Lützen.

The events of the sto­ry took place at the home of pas­tor Eri­cus Andeae Rogsta­dius in the parish of Sköldinge, Katrine­holm in Swe­den. This pas­tor and his parish were very much real at the time of the tale. He is not made up. Nor is the bish­op of Strängnäs, Lau­ren­tius Pauli­nus Gothus, or his com­pan­ion Mat­tias Ils­bod­i­nus, who also plays a part in this sto­ry. They were all real and held the offices indi­cat­ed in the story.

The sto­ry cen­ters around a cer­tain horse­man, who rides up to the home of pas­tor Rogsta­dius and asks his per­mis­sion to stay and rest for the night.

The sto­ry about the rid­er has been relat­ed, not as a made-up sto­ry, but as events that tru­ly hap­pened. We have used a ver­sion of it told in a book called Syn­er och Röster ur det för­dol­da by Karl August Nican­der and Carl Gustaf Nor­ling from 1838.

If the tale is real­ly true, we will nev­er know. But it is a good story.

Below you will find the video in Latin, an audio file as well as a tran­scrip­tion of the video.

Video in Latin

For more scary sto­ries in Latin, you can always take a look at last year’s spe­cial about the Art of Shud­der­ing from the broth­ers Grimm, or our sec­ond spe­cial about two ghost sto­ries from Stock­holm. You can also watch our very first Hal­loween Latin spe­cial that con­cerns ghosts and scary things in ancient Rome.

Audio in Latin

Lis­ten to the audio of this episode here on Latinitium.com or in your pod­cast app:

Transcription of the video

Anno 1632. Gus­tavus Adol­phus Rex Sue­to­rum hoc die Luce­nae occubuit.

Nox est eaque frigidis­si­ma hoc die men­sis novem­bris. Ven­tus per arbores mag­nas atque tene­bri­cosas spi­rat. Omnia neb­u­la den­sa obdu­cun­tur. Ecce! Eques per neb­u­lam equi­tat indu­tus tuni­ca mil­i­tari ex pelle alci­na fac­ta.
Per tene­bras unum lumen con­spic­i­tur quod ex aed­ibus propin­quis ven­it. Aedes qui­etae sil­va den­sa cin­gun­tur. Sunt aedes Eri­ci Rogstadii pastoris.

Eques ad aedes lente accedit.

Pas­tor equi­tem salu­tat eumque rogat unde veniat.

”Ex Ger­ma­nia,” inquit eques.

Tum, pas­tor rogat quo­mo­do pro­ce­dat bel­lum illud quod Sueti ibi iam diu gerant.

”Rex,” inquit eques, ”in pugna acer­ri­ma hodie cecidit.”

Pas­tor hoc vix credere potest. Secum cog­i­tat: Quo­mo­do hic eques scire potest regem mor­tu­um esse, si rex hodie occis­us est? Ger­ma­nia longe abest a Sue­tia. Nemo potest tan­tum iter uno die conficere.

Tum eques: ”Vera dico. Hisce oculis vidi regem nos­trum mori.”

Eques rogat pas­torem ut sibi liceat in aed­ibus eius ad tem­pus com­morari et qui­escere. Pas­tor non audet id negare, eumque ad cubicu­lum in sum­mis aed­ibus situm ducit. Uti­nam ne fecisset!

Eques enim hos­pes soli­tus non est. Aedes inqui­etan­tur. Strepi­tus subinde audi­un­tur. Sonant vin­cu­la gemi­tusque. Poc­u­la, men­sae, sel­l­ae sua sponte moven­tur. Pec­o­ra e stab­u­lis emit­tun­tur. Cau­dae vac­carum col­li­gan­tur. Sin­gulis noctibus domus pas­toris inqui­etatur, et in dies res peior fit.

Pas­tor Rogsta­dius epis­tu­lam ad Con­sis­to­ri­um Streng­ne­sia mit­tit qua aux­il­i­um implorat.

Lau­ren­tius Pauli­nus Gothus, epis­cobus, et Mat­tias Georgii Ils­bod­i­nus, anti­stes tem­pli cat­e­dralis, et notar­ius sta­tim veniunt.

Ad cubicu­lum equi­tis ducun­tur ubi suum quisque lec­tum accip­i­unt ubi dormi­ant. Comitibus urceus argen­teus cerevesia plenus et can­dela ardens appo­nun­tur. Epis­co­pus et anti­stes sta­tim obdormi­unt. Notar­ius autem dormire non potest.

Horologium medi­am noctem indicat.

Intrat eques.

Can­de­lam de men­sa sum­it acced­itque ad epis­cop­um dormientem.

”Ecce! tu ades, Lau­ren­ti.” Tum per­git ad lec­tum anti­s­tetis. “Tu quoque ades, Matthia! Probe vos novi, homines praeclarae pro­bi­tatis. Hahahae!”

Eques ad notar­i­um acced­it qui ter­rore per­cul­sus sub strag­u­lo se abscon­dit. Ter­rore com­mo­tus clam­orem tol­lit quo epis­co­pus et anti­stes e som­no exci­tan­tur. Eques autem iam nusquam conspicitur.

Mox red­it eques. Omnes vig­i­lant. Eques ad men­sam acced­it urceumque cerevesia plenum sum­it. Eques ad Lau­ren­tium acced­it eique propinat.

”Bibe mecum, pater!”

Ad hoc epis­co­pus: ”Numquam!”

Eques ad Mat­ti­am acced­it eique propinat.

”Bibe mecum, frater!”

Mat­tias urceum sum­it qua­si bibere vel­let sed eum ponit. Tum strag­u­lum tol­lit et altero femure sub­la­to “Em tibi”, inquit, “propina­tionem!”

Eques ira­tus: ”Istud non impune feres!”

Epis­co­pus et Anti­stes nomine Dei imper­ant equi­ti ut sta­tim abeat et dilu­cu­lo adsit. Eques nomine dei ius­sus abit.

Epis­co­pus, anti­stes, notar­ius cubi­tum eunt.

At Mat­tias male dor­mit totam noctem hor­rendis imag­inibus inqui­etatur. In som­ni­is videt aliquem bar­bam suam abripere. Et, mane exper­rec­tus bar­bam tan­git. Bar­ba autem men­to solvi­tur! Men­tum iam est glabrum!

Sole orto eques ad cubicu­lum red­it. Lau­ren­tius epis­co­pus eum rogat quis sit et cur domum pas­toris inquietet.

”Lar­va,” inquit, ”sum. Deus me ius­sit hic omnia per­tur­bare dum homo hic olim inter­fec­tus sepelire­turet auc­tor caedis poe­nas daret.”

”Quid nar­ras?” inquiunt.

”Cadav­er mis­eri,” inquit, ”in hypogaeo iacet.”

Eques non men­ti­tus est. Cor­pus enim mor­tu­um in hypogaeo mox reper­it­ur. Cor­pus est fil­ii pas­toris quem ex pri­ore uxore habuit. Hic pere­gre fugisse cre­de­batur, sed fal­so. Nova uxor cum famu­lo priv­i­gnum inter­fe­cer­at eumque in hypogaeo defoderat.

Uxor capi­tis damnatur.

Priv­i­g­ni cor­pus effodi­tur et rite sepelitur.

Restat eques.

Sed nomine Dei equi­ti iam imper­atur ne pas­toris domum rur­sus inqui­etet. Mox epis­co­pus et Anti­stes plumbeum fen­es­trae mar­gin­em per­forant et equi­tem per fora­men abire iubent.

Eques dubi­tat. ”Fora­men minus est quam ut tuni­cam mil­itarem ex pelle alcuina fac­tam mecum feram.”

”Istud,” inquiunt, ”floc­ci non facimus. Per fora­men exibis!”

Eques viris paret.

Postea fora­men obtu­ra­tum est ne rur­sus intrare posset.

Domus pas­toris rur­sus qui­eta erat.

Sed iux­ta ian­u­am de cla­vo pen­de­bat tuni­ca mil­i­taris ex pelle alci­na fac­ta, et eti­am nunc ibi pendet.