Halloween Special in Latin #3 — The Art Of Shuddering

This year’s Hal­loween spe­cial takes you on a jour­ney through the art of shud­der­ing. (See all Hal­loween spe­cials in Latin here.)A long time ago the broth­ers Jacob and Wil­helm Grimm wrote down an old Ger­man sto­ry, a folk­tale, or fairy tale if you will, about a young man, or boy, who did not know how to shud­der. This annoyed the young man and it was all he want­ed to learn, he could not let go of the thought of being able to shudder.

The sto­ry was called “Märchen von einem, der aus­zog das Fürcht­en zu ler­nen.” In Eng­lish it has been called many things, for instance: “They sto­ry of the youth who went forth to learn what fear was” or “The sto­ry of a boy who went forth to learn fear”. It was pub­lished for the first time, in 1812, in the broth­ers Grimm’s fairy tale col­lec­tion Kinder- und Haus­märchen, in Eng­lish called Children’s and House­hold tales.

The Hal­loween episode this year is a free adap­taion in Latin, a Latini­tium-ver­sion of the Grimm fairy tale. We call it Ars Hor­ren­di — the Art of Shuddering.

Be ware: It is not for the faint of heart! 🙂

Video in Latin

Audio in Latin

Can’t take the hor­ror of the video :)? Lis­ten to the audio here on Latinitium.com or in your pod­cast app:

Latin Text

Hodiē fābu­lam vōbīs hor­ren­dam, ter­ri­bilem nār­rābō, quae vel for­tis­simīs hominibus ter­rōrem max­i­mum injiciat. 

Fuit ōlim senex cui duo fīliī erant, quōrum minor nātū iners atque piger erat. 

Pater acces­sit ad fīli­um minōrem. “Ō mī fīlī,” inquit, “quid dis­cere vīs? quam artem exer­cēre vīs?  quid tan­dem dis­cere vīs?” Ad quod fīlius: “Hor­rēre!” 

Pater senex et fīlius minor nātū ad ecclēsi­am sē con­tulērunt ut sac­ristānum cōn­sulerent. Quō cum per­vēnis­sent, sac­ristānum adiērunt eumque rogāvērunt quid facien­dum esset ut puer hor­rēre disceret. 

Sac­ristānus sta­tim haec dīx­it: “Mī fīlī, ascende in tur­rim mediā nocte et cam­panam age.” Puer abit. Sub­se­quitur sac­ristānus habitū lār­vam simulāns eō cōn­sil­iō ut puerum terreat. 

Sus­pēn­sō gradū ad puerum accēdit. Puer autem nihil timet, sed clārā vōce exclā­mat: “Quis es tū? Quid tan­dem tibi hīc negōtiī est? “Nūl­lō respōn­sō accep­tō puer lār­vam fic­tī­ci­am atque simulā­tam per gradūs dētur­bat. Quō fac­tō hor­ren­da illa lār­va crūs frēgit. 

Nōn ita multō post, pater cer­tior fac­tus excan­dēsc­it et: “Aufer tē,” inquit, “hinc ex aed­ibus meīs, pes­sime puer!” 

Domō pater­nā relic­tā miser puer proficīscitur. 

Quōcumque puer vēnit quer­it­ur sē hor­rēre nescīre. Quem quer­entem vir audit eīque dīc­it: “Ō mī puer, cōn­fer tē ad locum sup­pli­ciī, atque ibi noctem age.” Ad quod puer: “Placet, her­cle, cōnsilium!” 

Quō igi­tur auc­tōre puer ad locum sup­pli­ciī sē cōn­fert; et ibi videt dē arbore sus­pēn­sa septem cadāvera. Per­timēsc­itne? Nihil minus. 

Lentō gradū puer ad locum sup­pli­ciī accēdit; sed alget puer, max­imē alget! Itaque ignem fac­it ut calēs­cat; et dum illōs mor­tuōs dē arbore sus­pēn­sōs con­tem­plā­tur, sēcum cōgi­tat: “For­t­asse et illī dē arbore sus­pēn­sī algent!” Ad cadāvera puer accēdit et restibus incīsīs dēmit­tun­tur. Cadāvera deinde cir­cum ignem col­lo­cat ut calēs­cant. Quae tamen nōn calēscunt.

Et puer excan­dēsc­it et cadāvera dē arbore rūr­sus sus­pendit; et puer in viam sē dat. 

Post iter multōrum diērum puer nos­ter ad dēver­sōri­um ven­it cūius ad iānu­am accēdit ut pulset. Intrōmit­ti­tur, et incip­it querī. Quem quer­entem nunc caupō­na audit et sīc loquitur: “Cōn­fer tē ad arcem quae lārvīs inquiētā­tur et agitā­tur, atque ibi trēs noc­tēs age. 

Quod sī fēcerīs, dīvi­tiās arcis et rēgis fīliam habēbis. Multī cōnātī sunt, nēmō vīvus inde redi­it.” Ad quod puer: “Placet consilium.” 

Puer ad rēgem cūius arcem caupō­na mem­o­rāver­at sē cōnfert. 

Puer ē rēge sta­tim quaer­it num liceat in arce per­noc­tāre. Cui quaer­en­tī: “Per mē,” inquit rēx, “licet, et licet tibi tria tēcum ad arcem ferre: ignem, tor­num, cultrum.”

Prī­ma nox quam puer in arce rēgis agit sīc abit: puer mul­tum alget–multum, her­cle, alget. Itaque ignem fac­it, et igne fac­tō cōnsīdit. 

Sed nōn ita multō post mag­nae atque nigrae fēlēs et canēs puerum ado­ri­un­tur. Puer cul­trō stric­tō impe­tum bēstiārum for­titer sustinet. Aliās bēstiās vīc­tās aliās ter­ritās cul­trō suō fugat. Join the Sodali­ci­um because we reg­u­lar­ly send out tips, updates and learn­ing material. 

Cum iam tam ācrit­er pugnā­tum sit, puer fes­sis­simus palpe­brās vix sustinēre potest; itaque cubi­tum it. 

Iam vērō lec­tus in quō puer iacet spatiā­tum it cum puerō ipsō! Quod puer nōn modo nōn per­timēsc­it sed, qua­si equō īnsid­eat, iubet lec­tum grad­um addere. Lec­tus equi­tī suō pāret et tan­tā celer­itāte prō­gred­i­tur ut tōtus lec­tus ēvertā­tur. Nūl­lō vul­nere accep­tō puer iux­tā ignem dēcumbit ut dormiat. 

Secun­da nox sīc abit: dē forāmine tēc­tī hominum truncī et crūra, praetereā ossa, calvāri­ae dēcidunt et subitō cor­po­ra illa disiec­ta red­in­te­grantur! Hom­inēs hor­ren­da speciē sē parant ad lūdum cōnōrum: quem ossi­bus lūdent. Per­timēsc­itne puer? Nihil minus. 

Quibus rēbus vīsis, puer prōmp­tō tornō calvāriās humī positās ita fōr­mat ut omnīnō rotun­dae fīant; deinde cum illīs hominibus tōtam noctem cōnōrum lūdō sē oblectat. 

Ecce ven­it ter­tia nox: et sex hom­inēs arcam vīlem por­tan­tēs con­clāve in quō puer est intrant. Et in arcā cadāver cōn­sōbrīnī puerī iacet. 

Puer sta­tim oper­am dat ut cōn­sōbrīnus calēs­cat et cale­fac­tus ab īnfer­īs exsi­s­tat. Cōn­sōbrīnus ab īnfer­īs excitā­tus puerum stran­gulāre cōnātur! 

Et puer īrā incēn­sus impe­tum in cōn­sōbrīnum fac­it eumque in arcam vī dētrūdit et oper­cu­lum arcae impōnit. 

Paulō post ven­it senex cras­sus et longus et bar­bā prōmis­sā atque cānā. Ad puerum lentō gradū accēdēns: “Nunc,” inquit, “moriēris!” Quod cum puerō min­imē placeat, dolō ūsus puer caput senis in incūde fīgit; deinde puer sen­em cap­tum clāvā fer­reā pulsat.

Vīc­tus senex veni­am ā puerō petit, quam mox impe­trat. Ut grā­ti­am refer­at, senex puerō omnēs in arce abscon­ditās dīvi­tiās mōnstrat. 

Tribus noctibus in arce āctīs ulti­mum māne ven­it. Rēx max­imā admīrātiōne affec­tus puerō in mātrimōni­um fīliam suam dat. Quam puer in mātrimōni­um dūcit. 

Quamquam puer dīvi­tiās et uxōrem nunc habet, tamen trīstis est, quī hor­rēre nes­ci­at. Diēs nūl­lus, immō nūl­la hōra est quīn uxōrī hāc dē rē con­querā­tur. Quam ob rem uxor prope ad īnsā­ni­am adigitur. 

Puerō dormiente, dē nocte uxor sur­git, abitque ut sit­u­lam aquā impleat. Rever­sa ad lec­tum dormi­en­tis puerī, sus­pēn­sō gradū accēdit et sit­ulā in altum sub­lātā super caput puerī aquam frīgi­dam effundit. 

Ē som­nō excitā­tus: “Dī bonī!” exclā­mat. “Hor­reō, tōtus horreō!” 

Sīc puer nos­ter didic­it quid esset hor­rēre. Sed quid sit timēre tamen eti­am nunc nescit.

Īōan­na Lae­ta trānscrīpsit.