The “true” location of Atlantis (Essay in Latin)

Atlantis. The mere men­tion of it con­jures up myth­i­cal spec­u­la­tions and ambi­tious quests for the truth. Today, we treat the sto­ry of Atlantis but go beyond the stan­dard sources such as Pla­to; we will dis­cuss 17th-cen­tu­ry author Olaus Rud­beck­’s orig­i­nal and, of course, accu­rate views on the loca­tion of Atlantis–it’s not where you’ve been told. The essay is all in Latin.

Video in Latin

Audio in Latin

“Mul­ti­task­ing” :)? Lis­ten to the essay in Latin here on Latinitium.com, or in your favourite pod­cast app:

Latin Text

Sal­vete! Hodie de Atlantide insu­la et de eius vero situ loquar. Proinde, si scire stude­tis ubi fuer­it, hanc pel­lic­u­lam spectate.

Quis est quin de Atlantide insu­la audier­it? Dico illam insu­lam mag­nam atque fab­u­losam quae antiquis­simis tem­po­ribus fluctibus sub­m­er­sa esse per­hi­betur. Olim fab­u­la de Atlantide nihil nisi fig­men­tum philo­soph­icum atque poet­icum fuit: Pla­to enim, philoso­phus ille bar­ba­tus, in dial­o­gis suis qui Timaeus, et Critias inscri­bun­tur, inducit Chrit­ian nar­ran­tem fab­u­lam de hac insu­la. Solon autem primus fab­u­lam apud Aegyp­tios audi­visse dicitur. 

Pla­tone teste Atlantis fuit reg­num quod ceteras gentes opibus et art­ibus praecellebat. 

Cum alia tum haec de Atlantide Pla­to scrip­sit: (Scil­icet in Lat­inum con­ver­sum, nam licet fuer­it doc­tus, Pla­to Latine nesciebat.) 

“in hac Atlantide insu­la max­i­ma vis et admirabilis poten­tia exti­tit regum, omnem insu­lam finiti­masque alias obti­nen­tium max­i­maeque par­ti con­ti­nen­tis dom­i­nan­tium, siq­ui­dem ter­ti­ae mun­di par­ti, quae Libya dic­i­tur, usque ad Aegyp­tum imper­ar­ent, Europae uero usque ad Tyrrenum mare.”

— Pla­to

Nihilomi­nus hanc civ­i­tatem sae­vum mare circiter ses­cen­tis et novem milibus anno­rum ante Chris­tum natum die et nocte voravit.

Iam aetate Pla­to­nis dubita­batur utrum philoso­phus ille bar­ba­tus insu­la Atlantide tamquam trans­la­tione utere­tur an de vera insu­la loquere­tur. A tem­po­ribus Pla­to­nis fab­u­la Atlanti­ca incre­men­ta cepit: tem­po­ris pro­gres­su auc­ta et muta­ta est. 

Postea Atlantis non in obliv­ionem ven­it, sed qua­si som­no sopi­ta per saec­u­laali­quan­tum siluit usque ad aetatem recen­tiorem. Vires enim novas accepit fab­u­la postquam anno miles­i­mo ses­cen­tes­i­mo vices­i­mo quar­to libel­lus Nova Atlantis a Fran­cis­co Bacone scrip­tus in lucem pro­di­v­it. In quo, non secus ac Pla­to, scrip­sit de civ­i­tate in insu­la sita et eius cives alias gentes ante­cellere repūbli­ca guber­nan­da et art­ibus omne genus. 

Fab­u­la incip­it a nav­i­ga­tione quam manus hominum a Peru ad Sinas et Iaponi­am trans Mare paci­fi­cum fac­it. Aeo­lus autem ille qui ven­tis imper­i­tat his hominibus parum fave­bat. Cum in igno­tas maris partes pen­e­trassent, ter­ram procul assurg­ere con­spexerunt. Sic Baco:

“Itaque cur­sum tota illa nocte eo direx­imus, ubi ter­ra se – ut coni­icieba­mus – osten­der­at, atque, illuces­cente die pos­tero, man­i­fes­tum fuit, ter­ram revera fuisse. Atque post sesqui­ho­rae nav­i­ga­tionem, por­tum tutum appulimus.”

— Fran­cis Bacon

Mul­ta nar­ran­tur de insu­la et civ­i­tate quae ibi flo­ret. Hic libel­lus lar­di doc­tis­si­mi in manibus hominum esse coepit et fab­u­la Atlantis pop­uli studi­um den­uo excitavit. 

Homines ex illo tem­porenon semel conati sunt Atlanti­dem ver­am esse docere eiusque situm reperire.

Insu­la esse dic­i­tur in medio Oceano alicu­bi inter Europam et Ameri­cam, fine autem septen­tri­on­ali usque ad Islandi­am per­ti­nente. Alii con­tendunt Atlanti­dem esse Ther­am (vul­go San­tori­ni) quae ses­cen­tis et mille annis ante Chris­tum natum erup­tione igni­um perdi­ta est. 

Alii autem ad oram mar­iti­mam His­pani­ae sitam fuisse dicunt. Nec nos­tra memo­ria desunt qui insu­lam fab­u­losam quaer­ant, cum ali­bi tum prope Bimi­ni insu­las et Bahamas et extra oram mar­iti­mam Cubae.

In Sue­tia autem quid verum sit scimus. Id quod vir doc­tus Olaus Rud­beck­ius anno miles­i­mo ses­cen­tes­i­mo undeoc­to­ges­i­mo eruit. 

Olaus Rud­beck­ius anno miles­i­mo ses­cen­tes­i­mo tri­ces­i­mo natus artis med­icae pro­fes­sor idemque rec­tor mag­nifi­cus apud Uni­ver­si­tatem Upsaliensem. Mul­tas dis­ci­plinas attig­it: eten­im fuit herbar­ius, archi­tec­tus, inves­ti­ga­tor antiq­ui­tatis, anatomi­cus: inven­it cum alia tum quo munere fun­ger­en­tur eae cor­poris partes quae vasa serosa dicun­tur. De quibus tace­bo. Haec vero mino­ra sunt, illud longe maius est quod osten­dit Atlanti­dem illam esse Sue­ti­am. Quis crederet? 

Rud­beck­ius lit­teris et Latine et Suet­ice man­davit opus quod tribus milibus pag­i­narum con­sta­bat – lau­do bre­vil­o­quen­ti­am homin­is. Hoc opus quat­tuor volu­minibus inter annum milles­i­mum ses­cen­tes­i­mum undeoc­to­ges­i­mum et milles­i­mum septin­gen­tes­i­mum alterum edi­tum inscribitur:

”Atlanti­ca sive Man­heim – vera Japheti pos­tero­rum sedes ac patria, ex qua non tan­tum Monar­chae & Reges ad totum fere orbem relin­qu­um regen­dum ac doman­dum, stir­pesque suas in eo con­den­das, sed eti­am Scyth­ae, Bar­bari, Asae, Gigantes, Gothi, Phryges, Troiani, Ama­zones, Thraces, Libyes, Mau­ri, Tus­ci, Gal­li, Cim­bri, Cim­merii, Sax­ones, Ger­mani, Sve­vi, Lon­go­b­ar­di, Van­dalii, Heruli, Gep­i­dae, Teu­tones, Angli, Pic­tones, Dani, Sicam­bri, ali­ique vir­tute clari & cele­bres pop­uli olim exierunt.”

Rud­beck­ius Sue­ti­am et Atlanti­dem region­ibus, gen­tibus, fab­u­lis, antiq­ui­tate, condi­cionibus, locis con­fert. Mira est dili­gen­tia Rud­beck­ius qui quidquid de simil­i­tu­dine Atlan­tidis et Sue­ti­ae dic­it, cau­sis et argu­men­tis adduc­tis pro­bare conatur. For­t­asse minore cum successu… 

Sue­ti­am situ, mag­ni­tu­dine, for­ma sinūs por­tusque cum Atlantide con­gruere autu­mat – mul­tis fon­tibus fretus. 

Por­ro aulam regiam, Upsali­ae sitam, eius­dem mag­ni­tu­di­nis fuisse cuius aula Atlantidis. 

Pla­to scrip­sit insu­lam sitam esse ad occi­den­tem colum­narum Her­culis (id est Gibraltar). 

Rud­beck­ius autem con­tendit Her­culem fuisse Sue­tum – nomen viri esse potius pro­nun­tian­dum Härkolle (quod fere dux bel­li lin­gua Suet­i­ca vetus­tiore valet): eten­im, in Sue­tia prope Öre­sun­di­am esse loco­rum nom­i­na quae ab hac re non abhor­re­ant. Praeterea, Atland est nomen antiqu­um Sue­ti­ae, quod scil­icet est idem quod Atlantis. 

Haec sunt tan­tum pau­cu­la exem­pla indi­cio­rum praeclaro­rum quae Rud­beck­ius addux­it. Idem osten­dit lin­guam Sueti­cam esse orig­inem non modo lin­guae Lati­nae sed omni­um lin­guarum sed de hac re alias. 

Proinde con­dite palos, quo­ni­am iam sci­tis ubi sit Atlantis.