Monstra Marina: Nordic sea monsters of old (Essay in Latin)

Want to prac­tice your Latin with some fun sto­ries you’ve prob­a­bly nev­er heard? Then this is the right place.

Today I dis­cuss the myth­i­cal sea mon­sters that plagued the North of old; I dis­cuss among oth­er things sto­ries about mon­sters in Lake, Thor, and a giant serpent–all in Latin.

Prac­tice your Latin and learn new things with videos and arti­cles all in Latin.

Audio in Latin

Out hunt­ing for sea mon­sters? Lis­ten to the audio only here on Latinitium.com or in your pod­cast app:

Latin Text

“Ūna hārum bēluārum plūrēs nāvēs et grandēs for­tis­simīs nautīs cōn­fer­tās facil­limē sub­ver­tit aut mergit.”

— Olaus Magnus

Antīquīs tem­po­ribus apud Graecōs et Rōmānōs sub aquā mul­ta et mīra latēbant. Sānē vōbīs nōtī sunt illī deī, Nep­tūnus, Trītōn et illa mōn­stra sīrēnēs et hȳdra illa quam inter­fēc­it Her­culēs. Sed haud sciō an omni­um nōtis­si­ma sint illa mōn­stra Scyl­la et Charyb­dis. For­t­asse putātis Scyl­lam et Charyb­dim in marī mediō esse et ideō vexāre Rōmānōs et Graecōs tan­tum. Dī bonī, ut errātis! Nam Scyl­la et Charyb­dīs nōn in illō marī, sed extrā ōram mar­iti­mam Norvegi­cam inveniuntur.

Beluae Olai Magni

Saeculō sex­tō dec­imō Olaus ille mag­nus archiepis­co­pus īdemque opti­mus scrīp­tor et rērum gestārum investīgā­tor dīcā­mus. Cūrāvit ēden­dam tab­u­lam geō­graphi­cam quae vocā­tur ‘char­ta marī­na.’ Hāc chartā geō­graph­icā vel tab­ulā geō­graph­icā dēpin­gi­tur nōn modo Suē­tia sed cēter­ae ter­rae quae ad septen­triōnēs ver­gunt. Et in hāc chartā marīnā inve­ni­un­tur plūri­ma mōn­stra et bēlu­ae quae sānē ter­re­ant quem­li­bet nau­tam. Īdem scrīp­sit opus māx­i­mum quod īnscrībitur ‘Dē gen­tibus septen­triōnālibus his­to­ria’, et cum alia tum caput scrīp­sit dē pis­cibus et dē pis­cibus māx­imīs, dē hor­rendīs mōn­strīs. Sed quālia sunt?

“Hor­ri­bilis eten­im fōr­mae sunt, capitibus quadrātīs, undique spīnōsīs et acūtīs ac longīs cornibus cir­cum­datīs, īnstar rādī­cis arboris exstir­pā­tae. Decem aut duodec­im cubitōrum lon­gitū­dine, colōre niger­rimō, prae­grandibus oculīs, quōrum ambi­tus octō vel decem cubitōs excēdit. Pūpil­la vērō ūnīus cubitī, rubeum et flam­meum colōrem refer­ēns, quī ā longē in tene­brōsīs tem­po­ribus inter undās velutī ignis accēn­sus pis­can­t­ibus appāret. Ūna hārum bēluārum plūrēs nāvēs et grandēs for­tis­simīs nautīs cōn­fer­tās facil­limē sub­ver­tit aut mergit.”

— Olaus Magnus

Māx­imē vexāban­tur Norvegī, māxime. Tan­topere vexāban­tur Norvegī, vel for­t­asse nau­tae Norveg­ōrum tan­topere vexāban­tur ut archiepis­co­pus Nidrosien­sis lit­terās ad pāpam scrīpser­it. Et cum lit­terīs mīsit eti­am caput, mīsit caput abscī­sum et sale condī­tum ūnīus ex illīs bēluīs, ut quō­dammo­do habēret doc­u­men­tum hūius dif­fi­cultātis quā labōrābant mis­erī Norvegī.

Ecce bēs­tia!

Belua magni lacus

Mōn­stra autem marī­na nōn modo secun­dum ōrās Norvegicās, nōn modo secun­dum ōrās Suēticās, sed eti­am in lacibus inve­ni­un­tur. In Suētiā est lacus quī vocā­tur ‘lacus mag­nus’ quī est in Jämpt­landiā: est pars Suē­ti­ae quae ad septen­triōnēs ferē ver­git. Et hoc mōn­strum est quō­dammo­do nos­trum Nessie: nōnne Scōtī habent suum mōn­strum iūcun­dum quod quotan­nīs sānē vident, et nōs quoque habē­mus nos­trum; et hoc vocā­tur ‘Storsjöod­juret’, id est ‘bēlua mag­nī lacūs.’ Sed hoc mōn­strum per mul­ta saec­u­la cōnspicitur.

Et hīs annīs hoc mōn­strum, haec bēlua nefan­da ducen­tiēs et sexāgiēs cōn­spec­ta est ab hominibus, et annō milēsimō nōn­gen­tēsimō octōgēsimō sex­tō lēx vel, ita, quō­dammo­do lēx in Suētiā lāta est ā rē pūblicā nē licēret hoc mōn­strum tur­bāre, ēius prō­ge­niem tan­gere, ēius nīdum tan­gere, nēve scīlicet ipsum mōn­strum inter­fi­cere. Ita. Et, sed haec lēx, nōn vēra lēx, sed haec lēx sub­lā­ta est annō bis milēsimō quīn­tō. Ergō nunc licet hoc mōn­strum vēnārī.

Quō ruimus?

Sed unde trāxerit orīginem haec bēlua quae vocā­tur ‘bēlua mag­nī lacūs’ quaeri­tis. Nōnne? Annō milēsimō ses­cen­tēsimō trīcēsimō quīn­tō, Mogen Ped­er­sen memo­ri­ae prō­did­it fābu­lam quā tōta rēs aperī­tur. Fuērunt duo dae­monēs sil­vestrēs: Suēticē vocā­mus ‘troll’, sed dīcā­mus dae­monēs sil­vestrēs, Iāta et Cāta. Et coqu­unt per longum tem­pus pōtiōnēs var­iās in aēnō vel in cortīnā māx­imā. Per multōs annōs hoc faci­unt neque sci­unt, quid hāc pōtiōne futūrum sit. Omnīnō nesci­unt, sed tum subitō haec cortī­na, hoc aēnum ēdit son­um, strepi­tum māx­i­mum, et ēver­ti­tur. Et ex ipsō recep­tāculō ērēpit mōn­strum cum capite fēlīnō, et hoc mōn­strum rēpēns ad lacum illum mag­num dēs­cen­dit. Dēs­cen­dit in aquās, et sub aquā eī bene est. Ergō crēsc­it mīrum in mod­um, crēsc­it in mīram magnitūdinem.

Magus quī­dam nōmine Ket­til Runske lig­at vel vincit hoc mōn­strum ad fun­dum nē exīre ē lacū, nē suīs fīnibus exīre vel excēdere pos­set et hom­inēs prope habi­tan­tēs dēvorāret. Et hic magus, quī perītis­simus erat rūnārum mag­icārum con­did­it lapi­dem cum rūnīs mag­icīs, et hoc mōn­strum dīc­i­tur tam diū hīs mag­icīs rūnīs vīnc­tum esse quamdiū nēmō intel­leget. Ergō vehe­menter, sum­mopere caven­dum est nē quis dis­cat quid hae rūnae sig­nif­i­cent: sānē sunt hom­inēs quī putent sē iam intel­lēxisse, sed hoc fal­sum est, quia sī intel­lēxis­sent vērē quid scrīp­tum esset, hoc mōn­strum ēlāp­sum esset et leg­erē­mus ubīque dē caed­ibus quae fier­ent. Ergō nōlīte dis­cere hās rūnās intellegere.

Serpens Midgardiensis

Mōn­strum omni­um māx­i­mum et hor­ren­dum sine ūllā dubitātiōne est ille ser­pēns midgar­den­sis: hōc enim mōn­strō nōn modo vex­an­tur illae ter­rae quae ad septen­triōnēs ver­gunt, sed tōtus orbis ter­rārum. Hic ser­pēns fīlius est Lochē et Anger­bo­dae gigan­tis. Īdem est frāter lupī illīus Fener­is. Mox deī illī Asgardiēn­sēs intel­lēxērunt quan­tum perīcu­lum hic ser­pēns midgardēn­sis esset et eum in altum mare dētur­bāvērunt vel dēiēcērunt. Tamen crēvit in māx­i­mam mag­nitūdinem, ut tōtum orbem ter­rārum com­pre­hen­deret cor­pore suō.

In fābulīs vetustiōribus septen­triōnālibus mul­ta nār­ran­tur dē deō Thōrō. Ōlim īvit pis­cā­tum ūnā cum gigante nōmine Hymer. Sed Thor nōn pis­cābā­tur, nōn petē­bat pis­cēs solitōs, sed ingen­tem illum ser­pen­tem. Ergō ēscā ūsus est capite, capite tau­rīnō; et deinde, dum in nāviculā sunt, Thōr et Hymer subitō capi­unt hunc anguem, hunc ser­pen­tem. Sed Hymer pert­er­ri­tus sta­tim incīdit vel abscīdit līnum quō hāmus fīxus erat, et in hāmō sānē erat illud caput. Et sīc ēlābitur ser­pēns ē manibus Thōrō.

Multō posteā Thōr sīve Thōrus et ser­pēns ille in sin­gulāre certā­men vēnērunt, et alter alterum inter­fēcērunt. Et fuit illud tem­pus ulti­mum extrē­mum quod vocā­tur ‘Rag­narök’. Sed for­t­asse dīxerit quispi­am esse trīste sīc hanc fābu­lam fīnīre. Sed nōn est trīste, quia Thōrus vīc­it illum ser­pen­tem; et oportet caveātis nunc bēstiās mar­itimās, et bēstiās eti­am in lacibus, et omnīnō mihi vidē­tur aqua caven­da, nē forte lateat quaedam bēs­tia quae vōs dēvoret.

Bene valēte, tantum’st.